امام صادق علیه السلام در سجده خود بر جزع‌کنندگان بر امام حسین علیه السلام، چنین دعا می‌کرد و می‌فرمود:
«اللَّهُم … وَ ارْحَمْ تِلْکَ الْأَعْیُنَ الَّتِی جَرَتْ
دُمُوعُهَا رَحْمَةً لَنَا وَ ارْحَمْ تِلْکَ الْقُلُوبَ الَّتِی جَزِعَتْ
وَ احْتَـرَقَتْ لَنَا وَ ارْحَمِ الصَّـرْخَةَ الَّتِی کَانَتْ لَنَا» .
«خدایا… آن دیدگان را که اشک‌هایش در راه ترحّم وعاطفه بر ما جاری شده و
دل‌هایی را که بخاطر ما نالان گشته و سوخته و آن فریادها و ناله‌هایی را
که در راه ما بوده است، مورد رحمت قرار بده».
وقتی دل مُحب، داغ امام حسین علیه السلام در آن جلوه کند، آرام و قرار از دست می‌دهد و به بالاترین نوع جزع دست می‌زند.
«اللهم اجعلنی من اهل الجزع علی مصائب الامام الحسین علیه السلام».
